histori romantike...

Ne enderr si nje mankth me vjen. Qan, qesh dhe
luan me mua... Iken vjen pa me then asnje fjale. Tashme ke ikur... Por
kur do te vish perseri? Ndoshta neser...? Po nuk erdhe neser...?
Ndoshta pasneser... Dhe e di qe do vish dhe te pres me lot ne sy...
Vall me te vertet do te vish pa ikur perseri?! Ike duke me dhuruar
dhimbjen si kujtim... Edhe pse se doja duhet ta pranoja. Tashme vetem
per dicka te falenderoj... Se ti me mesove cishte dashuria.
Faleminderit per gjithcka, qofte dhimbje lot nete pa gjum gezime
dashuri... Nese svjen ne kete bote... Nje cope parajse do ta ruaj per ty
une
tani nuk e di se cpo ndodh pa ty qe nga dita e ndarjes sone lotet kane
zene vend ne syte e mi. nuk mundem ti ndal dot edhe pse e di dhuem mire
qe jane te pa merituar. me kujtohen shume gjera njehohesisht... shume
momente qe nuk mund ti harroj shume caste qe me bejne te vuaj. mendova
se ndarja do me bente te te harroja por nuk po ndodh aspak keshtu.
perkundrazi! ajo po me ben te te dua me shume po me shton me shume ate
mall te zjarrte qe kisha kohe qe e ndjeja. e di mire qe po mundohesh te
ndertosh nje jete te re atje... larg nga te gjithe nga gjithcka dhe nga
une.. te uroj me gjithe forcen e shpirtit te jesh e lumtur... ndoshta
kete fat te ka rezervuar jeta! por kur ti te jetosh ate jete te re kur
te kesh prane dike tjeter ktheje edhe njehere koken nga e shkuara... me
co njeher neper mend sepse kujtimi im nuk eshte vrases per ty... ajo do
te jete thjesht nje aventure e bukur e moshes! mos u mendo se sime bere
te vuaj aq shume as mos u pendo! rri e qete sepse une te dua me gjithe
shpirt e te kam falur gjithcka... vetem mendo se dikur kam qene e
shkuara jote se zemren time ta fala krejtesisht ty! do te ndihesha me
mire nese ti nje dite do te ndjeje pak nostalgji per ndjenjen tone
qofte edhe per nje cast te vetem. Vetem mendo se diku larg hapesires qe
na ndan eshte nje shpirt qe vuan per ty qe do te te prese perjetesisht!
eh! malli me ka mbytur... ne cdo cast me del fytyra jote. me kumbojne
ne vesh fjalet dhe premtimet e tua! ne cdo enderr me shfaqesh duke
buzeqeshur sapo zgjohem kuptoj se ishte thjesht enderr e bukur dhe me
pas trishtohem... qaj mbytem me lot se me duket sikur keshtu do te
kthej serisht por ky eshte vetem nje pretekst per te jetuar ne
genjeshtra per tu shmangur realitetit te hidhur qe po me shkaterron pak
nga pak. tani jemi vertdet larg dhe une prane kam vetem kujtimet e cdo
dite qe kemi kaluar bashke... prane kam vetem mallin qe me djek e
pervelon ashtu si llava e nje vullkani qe shkaterron cdo gje qe ka
perpara. ashtu dhe malli qe kam per ty nuk po me le te jetoj jeten time
me ben te hedh poshte cdol mundesi per te qene i lumtur... ndoshta
heren tjeter qe do te shihemi do te kesh ne krah dike tjeter dhe nga
une ndoshta sdo ti kthesh syte as
per te me pershendetur. ndoshta
do te kesh harruar se dikur kam ekzistuar ne jeten tende dhe kjo do te
jete tronditja qe do te me shkaktoje me shume dhimbje... e megjithate
une do te jem serisht ai qe do te shoh nga larg lumturine tende por
kurre nuk do te behem nje i trete ne lidhjen tuaj sepse ti ndoshta do
te ndjesh per ate pasion te mallshem qe me bere ta jetoj vetem ti...
une nuk dua te vuash e te ndjesh te njejten dhimbje te cilen dikur ma
bere ta jetoja... une do te kenaqem vetem me lumturine tende sepse
keshtu te pakten do te jem me i qete. duhet te mesohem me humbjen
tende, me idene se nuk od te jesh kurre e imja, por nuk mundem te te
mos mendoj qofte edhe per nje cast te vetem, sepse ti je kudo... ne cdo
lot trishtimi je ti, ne cdo cast dhimbje je ti... je kudo , ne cdo
pjese te qenjes sime, por teper larg dhe e pa arritshme... je thesari
me i cmuar qe nuk munda ta kem kurre, mbreteresha e mbreterise DASHURIA
ne te cilen nuk mund te jem as sherbetor... tani LAMTUMIRE pergjithmone
dashuria ime e paarritshme! "Lamtumire" dashuria ime e pamundur...

• I kapur ngadale ne rrjetene e padukshme te
mendimeve te castit qe fanepsen heshturazi mbrapa gjesteve, fjlaeve,
shikimeve gati-gati te rasteshishme detyrohesh te ulesh ne kolltukun
lekundes te ndjenjave. I corjentuar nga dicka qe te mungon ne menyre
therrese, te cilen per cundi nuk e ke patur kurre pyet veten sit e ka
lindur ai zjarr I fuqishem qe vazhdon te zmadhohet.
Cfare eshte
valle ai zjarr cudiberes qe shperthen me nje furi mbinatyrore neper
vena duke te bere me te prekshem ndaj gjithckaje qe te rrethon, me te
larte nga ana shpriterore e rizgjuar me nje tjeter fantazi te
papermbajtur dhe plot nuance te reja? Sa shume te ndryshon ky zjarr, ky
rebesh yjesh renes ne kthjelltesine e nje nate fantastike vjeshte. Te
kap papritur duke te te lene pafjale , vetem me nje shije te embel mbi
muze dhe nje arome te kendshme ne hunde.
Valle kush e ndez kete
zjarr ? Ne vete apo...? nje moment, nje cast i vetem dhe gjithcka
ndyshon. Ashtu teper natyrshem pa asnje mangesi, pa asnje te mete.
Ndoshta vetem me nje. Njerzimi.
Valle njeriu eshte tpere primitiv
per te kuptuar, per te asimiluar per te jetuar kete ndjenje kaq te
holle? Disa kalojne ne hiperbolizim vetem te skeletit te gjymtuar,
gjyshem te zbehte, gjysem misterioz, pa [erkur kompleksitetin,
gjeresine apo thellesine e saj duke u perpjekur te shohin vetem ate qe
i mjafton atyre per te pare. Dhe nje moment cekulibri heshtin. Te tjere
te shtyre nga koncepte shtazarake dhe misherore bien ne degradim te
tejskajshem aq konfuz sa mjafton per mos e kthyer me koken mbrapa per
te ripare edhe nje here ylberin shumengjyresh qe katandiset ne nje cast
te shkeputur kohe bardhe-zi. Fakt eshte se kur perballemi me te duket
sikur asgje nuk mund te na ndihmoje. Duke filluar nga llogarite,
kompromisat, rruget e shkurta, arsyetimet filozofike, sociologjike,
llogjike, matematike, biologjike apo poetike. Asgje ! te pakten asgje e
kriuar nga mendja apo dora e qenies ‘me inteligjente’ qe esthe
vertetuar se egziston. Njeriu.
Supozimet jane nga me te shumtat, por
fakt eshte qe akoma kane mbetur ne stadin e supozimit. Disa teper te
thjeshta per tu besuar. Te tjera teper te kompikuara per tu kuptuar.
Ndoshta nje dite do te kuptojme me shume. "Pote germosh me thelle do te
gjesh uje ». Kjo etja jone per te kuptuar dhe ditur po na mban gjalle.
Por
a jemi ne gati per shpjegimine e saj ? Ndonjehere me duket se kjo bote
mbahet ne kembe nga fshehtesite. Po shpirti yne? Sa pikepyetje qe
lindin, rriten, fshihen neper skutat apo qoshet e erreta, diku ne mes
te absurdeve te jetes trondisin shpirtrat tane cdo dite? Cfare do te
ishim ene pa to?
Secili prej nesh ka nje lloj marifeti te tijin, per
tu shmangur te pakten disa momente nga ajo te cilen guxoj ta quaj
“mbretereshe te ndjenjave” pa u perpjekur te permbledh gjithe
madheshtine e saj ne nje emer sepse nuk egziston ende nje fjale e
tille. Ju zbuluat timin! Mos mendoni per tuajin se kam frike se do te
pyesni veten dhe per sa kohe mund ta perdorni?....

• Ku do te me cosh kete here? Mendjet e te
dashuruarve me kane merzitur dhe vetja me duket shume i cuditshem kur
ndodhem atje. Sot hmm... Sot me zgjidh nje vend te vecante. Pa re ne
qiell, pa zera te frikshem, pa mendime raskapitese.
Te duket sikur
te kerkoj shume? Ndoshta. Ndoshta jo. Sot jam keq. Jam shume i
ndjeshem. Ndaj te bukures, ndaj te hidhures, ndaj te egres. Eshte
vertet keq kur ujrat e detit tend shpirteror jane qetesuar mbasi shikon
me kthjellet, kupton me mire, mendon me qete. Do te pyesesh ku qenron e
keqja ketu?
E thjeshte. Pikerisht ne keto momente kur ti mendon se
cdo gje eshte ne rregull dhe triri i qetesuar behet me largpames,
kupton kaosin ne te cilin ndodhesh, qe te rrethon, qe po te mbledh
rrethin cdo dite e me teper duke te shtyre drejt humneres dhe ti sheh
veten tashme ne buze te saj. Kurse kur mendja jote eshte e zene duke
kerkuar nje rrugedalje per ti paraprire enderres akoma te parealizuar
asqe nuk perpiqesh te shohesh me larg hundes tende.
Ndaj enderr e
dashur. Mos me ler vetem. Me co diku larg, teper larg. Nqs ka mundesi
aq larg sa rruga per kthim te vazhdoje deri ne fund te jetes sime. Mos
kem me asnje cast qetesie, asnje cast qartesie, asnje moment qe te mos
jem i zene se menduari per veten ose me sakte per endrren time.
E
hidhur apo jo? Kjo eshte e verteta te tjerat me duken halucinacione.
Duhet te zgjedhesh se cfare do te besh. Nje vrapues i pafat qe hesht
para acarit te akullt qe e pushton cdo dite e me teper per ta
shnderruar ngadale ne nje cope akulli, me pas ne nje pellg me uje dhe
ne fund ne nje atom mikroskopik ui qe ngrihet lart ne masen e madhe
inerte te quajtur ajer.
Ose ne nje "realist" objektiv qe dita dites
duket sikur vdes pak nga pak, para cdo zbulimi qe ben mbi te fshehtat e
medha te natyres se vet....

• Hap deren e dhomes time dhe pa u menduar hyj
brenda. Gati-gati ne menyre instiktive. Ajo eshte gjithcka qe mund te
kerkoj tani ne keto momente. Nje vend i gjithi i imi ku mund te qendroj
i pangacmuar dhe i vertete. Skuta ime e erret, ku nuk egzistojne
ngjyrat apo dritat. Gjithcka atje eshte e njete, pa ndryshime. E erret
per mos u dukur copat e korraces time kur bien poshte pa zhurme. I
zbuluar nga cdo mburoje por i sigurt, me ndihmojne te ec perpara per
mos u perplasur neper qoshet e zhvendosuar nga imagjinata ime. E erret
per mos u ngacmuar nga gjithcka qe me rrethon pa zhurme por qe
gjithashtu ben hije kur ndodhet ne drite.
Dhe keshtu hyj brenda duke
terhequr zvarre kembet qe i ndjej te shkeputura nga pjesa tjeter e
trungut. Mbyll deren me ngadale dhe filloj renien ne vorbullen e
fuqishme te boshlleku qe me pushton. Nen efektin e kesaj gjendjeje
clirohem nga gjithcka dhe forca e rendeses pushon se diskutuari me
muskujt e mi. Tani mund te shoh pa patur nevoje te hap syte. Shoh vetem
ate qe duhet te shihet dhe perseri bije dhe bije duke cliruar cdo pike
mbeshtetjeje. Tani ehste qetesi dhe frymemarja ime me ben shoqeri dhe
kur cdo paterice largohet prej meje, renia shnderrohet. Tani trupi,
mendja, shpirti nuk jane me te mite. s'kam pse prek, pse nuhas, pe
shijoj sepse tani nuk jam vetem. Ajo qe kam kerkuar eshte me mua. Ne
mua.
Jashte vetes sime tani udhetoj i cliruar dhe shoh trupin tim
tek mbyll syte te shkoje poshte. Sa cudi! Gjithcka tani shkon poshte.
Mos valle bota ne nxitim e siper ka ngaterruar kah? Sa cudi!...

Dikush ka thënë se jeta është një ëndërr dhe më
e keqja fillon kur fillon të zgjohesh. Zgjimi është vdekja e shpejtë
pasi çdo gjë është iluzion.
Unë nuk e besoj këtë.Mendoj se ne futim
në jetën tonë ëndrra pa fund, pasione e iluzione. Ka raste kur eci në
rrugë symbyllur duke i besuar instinkteve të mia e pasioneve që më
shtyjnë në rrugën e jetës duke me dhuruar buzëqeshje e një zjarr të
brendshëm. Por unë jetoj vërtet, ndiej .. nuk jam vetëm një spektator
pasiv në këtë skenë botërore.
Shekspiri e ka quajtur teatër : një
iluzion pamor, mashtrim duke u shtirur si personazhe që ndoshta nuk
ekzistojnë fare po ne mendojmë se ekzistojnë. Ai ka jetuar shekuj më
parë kur pas maskave të femrave në teatër fshiheshin meshkuj që nuk
dinin asgjë për botën e femrës. Ajo botë e errët e fshehur pas mureve e
fustaneve të gjatë e korseve mbytëse, botë e femrave kukulla që linin
në duart e meshkujve gjithçka:jetën e të ardhmen e tyre.
Po shpirti
nuk blehet apo komandohet si një makinë. Ka disa nyje që prodhojnë
shpresa e iluzione të cilat askush nuk mund ti drejtojë. Natën kur
mbyllim sytë ne ëndërrojmë pa i menduar ëndrrat, thjesht duam të
qetësohemi , të shplodhim trupin e mesa duket vetëm mes ëndrrash mund
ta arrijmë paqen.
Një buzëqeshje krijohet në buzët e njoma të
trëndafilta të një foshnje kur lundron mes ëndrrash. Të duket sikur
bota është më e bukur, sikur sheh dritë kudo e yjet shkëlqejnë më tepër
atë natë, vetëm prej një buzëqeshje të pafajshme.
Kur mendon për
dashurinë tënde, atë që do më tepër në këtë botë, atë që të bën të qash
e të qeshësh përsëri mes lotësh, atëherë mendja jonë kalon si në një
paradë të vërtetat dhe iluzionet që i ke hedhur si një mantel kësaj
dashurie. Asgjë nuk është perfekte në këtë botë asnjë person po
fantazia e ky shpirt i pabesueshëm që njeriu e ruan nga dallgët e jetës
si thesarin më të shtrenjtë, të bën ta besosh se idealja ekziston.
Realja me të vërtetat e hidhura lihet mënjanë një çast dhe e vë kokën
në jastëkun e ndjenjave ..fillojnë të krijohen imazhe të thuren ëndrra
të këndshme e ti mbulohesh nga një gaz i brendshëm që vetëm ti e sheh e
ndjen. Edhe ajri bëhet plot aroma dhe sytë mbulohen nga një mjegull
lulesh e ngjyrash gati të tejdukshme, ylbere të pafundta e dritë
ëngjëjsh.
Iluzionet të pushtojnë zemrën dhe aty ke gjithçka të
nevojitet. Vjen dikush që të prek shpatullën e të pyet për diçka e
zgjohesh. Sheh se je ulur diku e ndien ndoshta ftohtë. Jeta është kjo,
zgjohesh në një moment. Mendja fillon të punojë përsëri me llogjikën
dhe zbarkon në realitet duke mbartur pak nga ai gaz i brendshëm
lumturie. Flet e sytë të shkëlqejnë, optimizmi të jep një dritë të
purpurtë në fytyrë. Sa e lehtë është të ndihesh më mirë , mjafton një
dorë e vogël iluzioni.
Përfundimisht jeta të duket jo aq e keqe.
“Unë qenkam I lumtur e nuk e dija?”-pyet iluzioni yt, ai zëri i dytë që
çdokush e ka brenda vetes.
Ne jemi ujë, ajër dhe ëndrra. Formula
sekrete e krijimit të njeriut. Sa i thinjur dhe i hidhur është ai
shpirt i zbrazur nga ëndrrat.
Fantazia vdes kur njeriu e dëbon vet dhe atë njëçik që i mbetet brenda e vret me trishtim realiteti.
Por
jo gjithmonë vret realiteti. Ai të dhuron shpresa. Hirushja e
Borëbardha na kanë ndjekur në fëmini me atë moralin e fitores së të
mirës mbi të keqen dhe ne ndjekim këtë fill duke menduar: “Po, dashuria
fiton mbi urrejtjen, e mira mbi të keqen, pse jo?”
Jeta është kaq e
bukur sepse ka larmi. Ka hidhërim po ka dhe gëzim, ka të qara po ka
edhe të qeshura, ka hije po edhe dritë, ka pleqëri e vdekja po ka dhe
fëmijëri e jetë.
Jeta një zhurmë midis heshtjes ka thënë Isabel Allende.
PO
një zhurmë plot të papritura, iluzione nën diell e pluhur yjesh. Nëse
guxon jeto shijo pluhurin e yjeve, kupat e ëndrrave piji deri në fund e
lësho një pasthirrmë kënaqësie, trego çfarë ndien e ndaje lumturinë.
Lumturia
është një krijim i bukur i njeriut. Ka shume zhurmë brenda, shumë
energji shumë fjalë tinguj shumë botë. Pihet në doza të vogla e ndarë
mes njerëzish se e tëra njëherësh të vret. Shpirti i njeriut është aq i
pafund po zemra është kaq e dobët , kjo shoqeri ndan çdo gjë: dashuri e
shpresë.
Një pikëz të qeshure bën dy buzë të tjera të hapen, një ëndërr e treguar me pasion frymëzon ëndrra të tjera.
Pak zhurmë krijon zhurmën tjetër në këtë jetë.
Sa i bukur zinxhiri i jetës, shkon pafundësisht e rikthehet përsëri te ne.
Jeta e njeriut: ujë, ajër e ëndrra të veshura në iluzione e ndjenja… Sa pak kemi nevojë për të qenë të lumtur!

• Ju ka ndodhur ndonjehere te qendroni vetem ne
shoqerine e mendimeve tuaja? Ju ka ndodhur ndonjehere qe te mbyllni
syte dhe te filloni te bisedoni me veten per rendesine e nje casti qe
ka lene shenje ne botekuptimin tend? A ju ka ndodhur te degjoni ndonje
peshperitje te pazakonte qe ju ka bere me te ndjeshem, me te larte
shpirterisht, me te guximshem moralish ku fjalet fillojne dhe rrjedhin
si nje perrua i shkumezuar duke ju shpene ne nje bote tjeter. nje bote
ku ju jeni krijuesi dhe vete krijesa.
une besoj se keta zera
flasin brenda secilit prej nesh. Ndoshta tek dikush peshperisin, tek
nje tjeter therrasin, ne te tjere kendojne, renkojne, krijojne,
zbulojne te fshehta ngacmuese. Rendesi ka ti degjojme ato.

• Tani duhet te jete koha ime. Koha ku une ngrihem dhe ndryshoj. Apo gabohem...?
Perseri
hesht. Nuk leviz. Qendron atje ku je. Nuk e di pse por perton dhe te
hapesh syte. I topitur zhytesh i gjithi ne ujrat e vakta te lumit te
iluzionit dhe atje shijon ato momente te shkurta qetesie deri sa te
vije dallga tjeter, e cila prape do te te shkunde derisa te sheshoje
keshtjellen tende prej rere.
Por tani je i qete dhe syzet e erreta
ndalojne rrezet e diellit te te vrasin syte e ndergjegjes. Duke
udhetuar me mend neper luginen e jetes tende qe shtrihet krenare mbi
truallin e kesaj jete, ekoja e nje zeri degjohet kudo. Here i mbytur,
here i forte. Por gjithmone vetem eko. Kurre origjinali. Cuditesh se
pse nuk je bere asnjehere kurioz per te kuptuar prejardhjen e saj. E
cuditshme, e njejta eko degjohet akoma edhe sot. Te cohesh dhe te besh
dicka per te kuptuar me shume? Por ti je mire keshtu sic je. Te gjitha
te vertetat jane caktuar prej teje. Asnjehere nuk te eshte dashur te
dish me shume. Nuk ke patur nevoje te drejtohesh qorrazi diku per te
mesuar te ecesh, te flases, te sillesh, te godasesh, te ulerish, te
heshtesh jashte qenies tende.
Por ajo eko. Ajo eko tani po te
shqeteson shume. Nqs ka nje eko, ka dhe nje ze. Nqs kjo eko e ka
shoqeruar si nje simfoni te heshtur te gjithe kohen tende atehere zeri
qe eshte duke folur egziston pavaresisht prezences tende. Cfare kerkon
prej teje? Kush eshte ai qe flet? Ku do te coje? Cfare do te ndodhe me
ty? Djerse?! Pse djerese te ftohta te pushtojne? Cfare do te ndodhe me
pas? Si duket kjo te shqeteson.
Sa cudi! Tani zeri degjohet shume
shkoqur dhe nje pjese e jotja duket sikur rizgjohet pas shume kohesh
dhe i pergjigjet me nje frymemarje te thelle. Duket sikur eshte dicka
teper familjare e cila te njeh me mire se ti njeh veten. Te njeh para
se ti te hapje syte.
Do te cohesh? Do te levizesh? Gjymtyret i ndjen
te mpire, por akoma mund ti perdoresh. Mund te zgjatesh doren dhe te
kapesh fort mbas asaj ekoje per te levizur nje here dhe pergjithmone.
Te vdesesh per tu ringjallur. Per te jetuar...

Fytyra ime e thyer.
• Ulem ne gjunje dhe me
kujdes filloj dhe mbledh copat e fytyres sime te cilat jane hedhur te
coroditura pertoke. As hena nuk po me ndihmon sot, duke u fshehur
mbrapa disa reve zemerake. Kurse ate nate po me buzeqeshte nga lart
plot me kersheri. Ajo nate...
I vetkenaqur u leshova i gjithi per tu
gelltitur nga vorbulla e turbinave zhurmuese te erresires. I paprekshem
me dukej vetja dhe koka nuk kthehej kurre mbrapa per te pare pasojat e
arsyetimeve te reja. Gjella e vjeter ishte tanI vec nje kujtim qe duhej
shkulur nga kujtesa. Keshtu i mbuluar me petkun e vetqeverisjes
prezantohesha duke thene: “Jam ketu per te qendruar.” Tani kisha pare,
udhetuar, ndertuar i vetem, me shume se cdo tjeter. Kisha tronditur me
fort se nje uragan, kisha joshur me shume se nje trendafil, kisha
ndryshuar statusin tim. Tani isha dikushi. Por duke ecur duke vrapuar,
disa gjera detyrohesh ti shkases anash, pa te prekur receptoret e
ndijimit. Shume shpejt apo shume vone, ne librin tim shume faqe filluan
te mungonin. Disa te tjera dukeshin sikur ishin grisur me force per tu
flakur si te panevojshme. Ingranazhet nuk po funksiononin me ne menyren
e duhur. Koha e se vertetes po afronte. Copat e mbreterise sime prej
rere po binin ne menyre te dukshme. Ndjenjat e verteta fituan luften.
I
shkundur, i rrezuar, i pluhurosur, i gjymtuar ndalova vrapin tim ne
kete nate te ftohte. Vizione, enderra, zera, goditje, shkarkoheshin ne
trurin tim si gjemime rrufesh. Dhe te gjitha keto shumoheshin,
shtoheshin, fuqizoheshin, shperhapeshin derisa... Nje shperthim dhe
fytyra ime...
Fytyra ime tani eshte e piste, me balte, dhe ne
njemije copa. Ndoshta nje dite, nqs lodhem shume do ta kem perseri te
plote duke me buzeqeshur nga reflektimi i nje pasqyre....

• I pëlqente të priste agimin. Të shihte qiellin
si ndryshonte ngjyrat me emrin e tij në mendje e kraharor. I dukej
sikur e merrte me vete në ëndra, kur e zinte gjumi... Ishte një orë kur
e ndiente më shumë zërin e shpirtit të tij. E ngrohte fakti që edhe pse
ata s'komunikonin, shpirtrat e tyre flisnin me njëri tjetrin me gjuhën
e tyre të pakuptueshme. Kënga e zogjve jashtë dhe zëri i tij, melodia e
tij në shpirt ishin ninanana më e ëmbël. Nuk harronte t'i thoshte në
ajër -gjumë të ëmbël dhembshuri...
Ishte mësuar të dëgjonte
melodinë e tij që shumë shpesh i ngjante një kënge vaji... dhe shpirti
i ngrihej peshë. Sa herë që e mendonte, sa herë që e dëgjonte ata
tinguj të dhimbshëm që i trazonin shpirtin. Sa do donte të kishte
forcën ta largonte këtë dhimbje, që tingujt mos ishin më këngë vaji por
këngë gëzimi, buzëqeshjeje për një jetë të re...
Është e mundur që dy shpirtra të jenë kaq të lidhur? Të ndiejnë gjithshka ndien tjetri?
Ndiente
një ngushtim në stomak, një lloj ngërçi muskujsh sa herë kishte
emocione të fuqishme në pjesën e sipërme të kraharorit. I mbante dy
krahët mbledhur rreth barkut, si për të dashur të pengonte këtë masë
dridhëse të kalonte në gjithë trupin. Preferonte ta kufizonte në pjesën
e kraharorit, por pa sukses. Ishte shumë e fortë dhe një drithërimë i
kapte gjithë trupin, si edhe të forta...
Dridhej e tëra, mornica i
shkonin në trup dhe instinktivisht shtrëngonte edhe më tepër krahët
rreth belit, si për të dashur të ngrohte trupin. Një moment e la të
lirë veten dhe ethet u përhapën edhe tek këmbët... më pas një mpirje,
një kalim nga gjendja e ankthit në një mpirje totale..
Mëshonte mbi
bark si për të dashur të mbyste aty këto parandjenja që s'dinte nga i
lindnin. Rrinte pastaj pa lëvizur me shikimin e fiksuar tek librat që
kishte përballë. Dukej sikur ja largonin pak mendjen.
Filloi të
mendonte se çfarë do të lexonte më parë...por sërish një klithmë e
mbytur në shpirt... Një thirrje nga larg që shkaktonte zjarr, zjarr pa
flakë të dukshme, por që digjte diku brenda kafazit të kraharorit.
Përqëndrohej tek dërrasa e tij, pastaj shpërndahet..dhe ajo ndiente
dhimbje në të dy anët. I dukej sikur kishte dy zemra një në të majtë
dhe një në të djathtë. E që të dyja dhimbnin. Përpiqej t'i filtronte
këto mesazhe të pakuptueshme dhe t'u jepte një formë të kapshme për
gjuhën e trurit. Nganjëherë gjuha e pakuptueshme e shpirtit vlonte
sikur donte të shpërthente, por pasi pengohej nga kanalizimet e shumta
të trurit e humbte atë forcën e saj. Prandaj shpesh herë thjesht
mbyllte sytë, shtrëngonte duart rreth barkut si për të mënjanuar ethet
dhe dëgjonte zërin e zemrës...
Papritur i lindnin shumë mendime në
kokë dhe një afsh i nxehtë ndjenjash ja pushtonte shpirtin. Ndjenja që
duhet t'i transmetonte ndryshe do vazhdonin ta digjnin.. Kështu
shpërthente një vullkan. Por i ngjante më tepër një vullkani nënujor,
që shkaktonte dallgë të mëdha kur shpërthente dhe shuhej nga uji i
oqeanit... dhe më pas gjithshka qetësohej... Valët që arrinin në breg
nuk përplaseshin me furi sepse largësia e vullkanit me bregun bënte të
vetën...

• Sa cudi! Sot me pelqen shume te udhetoj. Edhe
pse qenka dite e zymte, me shi dua te dal jashte per te zbuluar
kendveshtrime te reja ose te vjetra. Disa thone qe te dalesh ne date 13
me shi sjell ters, por deshira qenka e paperballueshme.
Vendosa! Do
te filloj te fluturoj. Po si? Krahet e fatit le te me ndihmojne dhe le
te me jape pak shoqeri. Le te nisem. Ne udhetim zakonisht merren vetem
gjerat me te rendesishme. Dmth duhet te marr... arsyen, sigurine,
gezimin, ndjenjen e se bukures dhe guximin. Dhimbjen, trishtimin,
zemerimin dhe vetmine po i le ketu. Ose me mire vetmine po e marr me
vete. Kur te duhet te meditosh, behet e dobishme. Tani besoj se jam
gati. Kam harruar dicka? Ndoshta. Po asnje nuk eshte perfekt. Le te
shohim si do te reagoj ndaj te papriturave. Disa dru zjarrit te
imagjinates dhe... nisemi. Nje sekonde te lutem. Destinacioni? Hm.
Pyetje me vend. Gjithmone yjet me kane intriguar shume. Naten vone me
ndodhte shpesh te qendroja me syte e fiksuar ne ato pika te ndritshme
qe prishin monotonine e qiellit gati te pakuptimte kur vishet me ate
petkun e tij te zi ,bloze. Shume pyetje me udhetonin ne koke atehere,
por koha kaloi dhe mundesite per te ngritur koken lart ishin gjithmone
dhe me te vogla. I fokusuar gjithmone poshte ku si milingona me
mutacion interesi, lakmia, inati, smira leviznin papushim dhe une qe
perpiqesha mos i shkelja per te qene i paster.
Tani me duket sikur
po i dejgoj perseri ekon e pyetjeve te dikurshme qe jepnin liri te
plote imagjinates e cila shnderrohej ne nje ure me te cilen une
ngjitesha deri atje lart, per te filluar garen e vrapit me pengesa duke
kercyer nga nje yll ne tjetrin. Disa ishin shuume te vegjel dhe mund te
vendosja vetem nje kembe. Ehuu sa here nuk e kam mbajtur dot ekulibrin
dhe kam rene ne krevatin tim te bute.
Por tani duket se kam harruar
se si ngjitesha. Sa keq. Ishte shume bukur kur shihje shtepite,
qytetin, boten kur zvogelohej e zvogelohej deri sa behej vetem nje
pike, ndersa ti ishe perseri ai qe ishe.
Sa inat qe me vjen me
veten. Cfare me ndodhi valle qe ndalova se udhetuari? Pse gjithcka
eshte zmadhuar pafundesisht kurse une zvogelohem cdo dite? Duhet te
filloj te udhetoj perseri. Eshte vertet bukur. Kete nuk e kam harruar
te pakten. Kam nevoje te dal jashte per te zbuluar kendveshtrime te
reja dhe te vjetra te harruara. Kam nevoje…

Ke degjuar ndonjehere se si funksionon loja e
semure e gjilperave me koke? Afrohu dhe pak. Akoma me shume. Tani hesht
dhe degjo.
Kur dielli ulet poshte kores se tokes dhe erresira
udheheq njerzit drejt dhomes se gjumit, diku mes pyjeve fantazem te
anktheve te tua, nje zjarr i cuditshem ndez atmosferen. Si nje sy i
plotfuqishem ai mbledh rreth vetes te gjithe shtegetaret e nates, duke
filluar nga te pangopurit, lakmimtaret, keqdashesit, prostitutat,
krenaret, mashtruset, genjeshtaret, perverset, hajdutet, vrasesit dhe
te tjere te pagjume te cilet mezi presin te dalin jashte per te qene me
ne fund vetvetja. Dhe kur te gjithe pazhurme mblidhen rreth atij zjarri
intrigues gati te magjepsur apo me sakte te sjelle atje nga forca
terheqese e mekatit te tyre qe cdo dite dhe me shume i transformon duke
pushtuar cdo cep te tyren.
Duken te qete ne pamjen e jashtme dhe te
gjithe te perqendruar diku. Sikur syte e tyre te enjtur nga pagjumesia
kerkojne dicka mes atyre flakeve te kuqe gjak. Cdo gjuhe flake ngjan me
nje qiri varri te ndezur per nder te te vdekurit.
Qetesi! Vetem
heshtja dritheron ajrin perreth dhe zjarrin qe digjet e digjet. Ne ate
moment qindra gjilpera dalin te skuquar nga flaket qe duket sikur do te
perpijne qiellin dhe ngrihen lart duke qendruar pezull mbi koken e cdi
oersini qe eshte atje. Asnje fjale. Asnje levizje. Gjithcka normale?!
Te gjithe ngrene kokat ne te njejten kohe dhe shohin gjilperen e tyre.
Gjilperat ulen dhe ngulen ne mes te ballit te te gjitheve. Vetem pak.
Mjaftueshem per te marre nje pike nga gjaku i tyre . Mjaftueshem per te
mbartur me vete nje pjese te mekatit te tyre qe i mban akoma zgjuar.
Ne
menyre te rregullt dhe te ftohte, ato levizin ne ajer duke u ngritur
dhe u ulur ne secilin prej tyre, si nje mekaniziem unik, i persosur per
te perzjere cdo forme ligesie tek cdonjeri prej tyre duke krijuar
keshtu nje race te re njerzish mijra vite larg prej Adamit dhe Eves.
Nje race e re. "Superore" ndaj se vjetres e cila pershtatet shpejt si
nje kamaleon ndaj situatave te jetes se perditeshme duke mos pyetur per
menyren se si do te arrije qelimin e saj. Qe nuk pyet per asnje apo
asgje nqs ndodhet ne rrugen qe kalon prej hundes se saj tek objektivi
qe ka. Nje race njerzish e cila duket sikur po mbyt te vjetren. E cila
zhduk dhe transformon, duke punur 24 ore ne 24, gjithcka sipas
deshirave te saj.
Interesante apo jo? Do te bashkohesh me ta?...

pse kto historik romantike me duket si te merzitshme mu???
apo te gjith ashtu mbarojne me zhgenjim !

po ketu eshte e bukura eee se kane brenda ndjenja qe nuk gjenden kollaj....